Na negen maanden vechten, Vechten als een Leeuwin die opkomt voor haar welpje tegen een medogenloze vaderleeuw die zijn welpje wilde doodbijten, zette ik mijn dochter op de wereld. Negen maanden zwangerschap, waarvan ik de eerste vier maanden achter een raam moest staan, daarna tot waanzin werd gedreven om mijn kind op te geven in een gedwongen abortus mishandeld ben, bedreigd ben met ontvoering van het kind als ik het wel op de wereld zou zetten en er letterlijk alles werd gedaan om mij er toe te zetten het kind op te geven, was het begin mei dan ineens zo ver.
Ik was uitgeteld, zowel mijn zwangerschap als mijn geestelijke gestel. Ik was moe van het vechten voor dit leventje in mijn buik. Maar het echte gevecht moest nog komen nu ze zich aandiende. Paniek. Ze zou geboren worden. Tegen al mijn verwachtingen in had ik de negen maanden overleefd en het kindje in mijn buik weten te beschermen tegen de nukken van mijn mensenhandelaar. Die haar absoluut niet geboren wilde zien worden. " Hoeren krijgen geen kinderen", zijn woorden galmden hele dagen door mijn hoofd. "En als je het wel op de wereld zet, pak ik het direct na de geboorte van je af, Jacq. Ik breng haar ver weg en je zult haar nooit weer vinden."
En nu was het zover. Na negen maanden alles gegeven te hebben om het kindje in mij te behouden, zou het echte gevecht nu pas komen. Hoe moest ik haar beschermen als ze eenmaal in levende lijve op mijn buik lag? Hoe moest ik haar beschermen tegen de wreedheid en waanzin in deze familie. Ik wist het niet. Maar één ding wist ik wel. We moesten weg. Weg uit deze pooierfamilie. Weg van deze wrede mensen.
05 mei 2007 Na zesendertig uur kwam ze ter wereld en werd ze op mijn buik gelegd. Zo een mooie baby, zo een mooi nieuw leventje. Wat ik voelde was met geen pen te beschrijven. Zoveel liefde. Maar tegelijkertijd zoveel wanhoop en angst. Ik fluisterde naar haar:" Ik zal je beschermen, dat beloof ik, ik zal je alles geven en er altijd voor je zijn, al is het het laatste wat ik doe."
Na vierentwintig uur stopte ze met ademen. De artsen hadden geen idee hoe dat kon. Er was geen enkele indicatie, maar het was goed mis. Ook in de weken erna had ze meerdere ademstops en lagen we vaker dan eens in het streekziekenhuis. Toen ze voor de derde keer in korte tijd weer stopte met ademen eiste ik dat de ambulance doorreed naar een Academisch Ziekenhuis. Daar bleek mijn mooie kindje de ernstigste vorm van epilepsie te hebben die je je maar kon bedenken. Met ademstops. De negen maanden erop verbleven we in het Academisch ziekenhuis. Heel af en toe kwam mijn mensenhandelaar op bezoek. Hij sloeg me, gewoon midden op zaal, waar andere ouders van kinderen bij waren en terwijl mijn dochter net die dag van de hartmonitor was afgekoppeld. Ik had haar in mijn handen terwijl hij me sloeg. De reden dat hij me sloeg, kan ik niet eens navertellen. Die was er niet.
De andere ouders op zaal melden de mishandeling bij de artsen. Die op hun beurt een vertrouwenspersoon op mij afstuurden. Het duurde nog twee weken voor deze mijn vertrouwen won. Maar ze bleef doorzetten. Ging random gesprekken met mij aan, zonder te laten blijken dat ze wist dat ik geslagen werd en zonder enig waarde oordeel. Toen mijn mensenhandelaar weer onderweg was en me telefonisch al had laten weten woest te zijn en van plan was me klappen te geven, ben ik naar deze vertrouwenspersoon toegerend en heb haar gesmeekt mij en mijn dochter te beschermen.
De artsen spraken hem die dag aan op de mishandelingen. Ik zat op dat moment op de zaal met mijn dochter en wachtte gespannen af. Mijn mensenhandelaar bedacht zich geen moment en stoof de zaal op, langs de arts die hem had aangesproken. Hij wilde me afranselen omdat ik hem had verlinkt. Op dat moment was er een fysiotherapeut op zaal bezig met een andere baby. Deze riep:" Hey je kunt niet zomaar op zaal je aggressieve gang gaan, ben je wel helemaal betoeterd!" Mijn mensenhandelaar bedacht zich geen moment en draaide zich om naar de therapeut. "Als je je smoel niet houdt, sla ik jou ook neer." Schreeuwde hij de therapeut toe.
Beveiligers hebben mijn mensenhandelaar uiteindelijk naar buiten gewerkt en hem werd de toegang tot het ziekenhuis verboden. Op hetzelfde moment werd ik via de achteruitgang van het ziekenhuis in een taxi gezet en naar een blijf van mijn lijfhuis gebracht. De fysiotherapeut heeft uiteindelijk getuigt in mijn rechtszaak twee jaar later.
Mijn dochter werd geboren op 5 mei. Bevrijdingsdag. Ze bleek mijn ticket naar vrijheid al duurde dat nog negen maanden en was de weg ernaartoe zwaarder dan iemand zich ooit kan voorstellen.
Op 5 mei vieren we dan ook niet alleen haar verjaardag. Maar vieren we vrijheid. Voor ons is Bevrijdingsdag niet gewoon maar een dag om zomaar feest te vieren, maar hangen we de vlag uit voor onze vrijheid. En iedere vlag die uithangt aan alle huizen in Nederland hebben voor mij een extra bijzondere betekenis. Ze herinneren mij aan mijn leven in de hel en aan hoe dankbaar ik ben dat ik haar op de wereld heb mogen zetten.
Maak jouw eigen website met JouwWeb