Vanuit de kerngroep Defence for Children, Free a Girl, International Justice Mission en Terre des Hommes wordt er al een aantal jaren gepleit voor een EU-Verordening die de veiligheid van kinderen ten aanzien van online seksueel misbruik verbetert. In dit kader werd er 27 mei 2025 een kennissessie georganiseerd in het Kinderrechtenhuis te Leiden, waarbij meerdere organisaties die de afgelopen jaren lobbybrieven hebben ondertekend waren uitgenodigd voor een kennissessie over de stand van zaken omtrent de EU-Verordening. En namens Platform HOPE mocht ik hierbij aanwezig zijn. 

Hoewel seksuele uitbuiting een zwaar delict is, en aangepakt moet worden. En er vanuit de slachtoffers van Loverboys vooral gesproken wordt over het perspectief als dader, wil ik je vandaag ook de keerzijde van de medaille laten zien. Want er is een keerzijde, die vaak onderbelicht blijft. Loverboy word je namelijk niet zomaar even. Net als bij het worden van slachtoffer van seksuele uitbuiting gaat er ook aan het worden van een seksuele uitbuiter een heel proces vooraf. Een proces waar we net zo vaak de signalen van missen, als dat we de signalen van slachtoffers missen. 

Na negen maanden vechten, Vechten als een Leeuwin die opkomt voor haar welpje tegen een medogenloze vaderleeuw die zijn welpje wilde doodbijten, zette ik mijn dochter op de wereld. Negen maanden zwangerschap,  waarvan ik de eerste vier maanden achter een raam moest staan, daarna tot waanzin werd gedreven om mijn kind op te geven in een gedwongen abortus  mishandeld ben, bedreigd ben met ontvoering van het kind als ik het wel op de wereld zou zetten en er letterlijk alles werd gedaan om mij er toe te zetten het kind op te geven, was het begin mei dan ineens zo ver. 

Een tiental jaren geleden gaf ik ook al eens voorlichting over mensenhandel en seksuele uitbuiting. Ik was toen nog bezig met het justitiële traject rondom mijn mensenhandelaar en schreef een blog over mijn ervaringen tijdens de aangifte en de rechtszaken. Ook hield ik me destijds bezig met Twitter en deelde mijn blogs daar om aandacht te vragen voor het fenomeen seksuele uitbuiting en om bewustzijn te creeren voor mensenhandel.  

Op LinkedIn postte ik gisteren een foto (zie foto boven aan blog) waarbij ik de vraag stelde: Ziet de vrouw op deze foto eruit als een slachtoffer mensenhandel? Naar aanleiding van deze post schrijf ik dit bijbehorende blogpost. 

Aan de verwekker van mijn dochter Kaouthar, Achttien jaar. Achttien lange en zware jaren heb ik op dit moment gewacht. Achttien jaar geleden gaf ik het leven aan een prachtige dochter. Als het aan jou en je broers had gelegen had ze nooit het levenslicht gezien. Maar je was niet sterk genoeg om me te dwingen tot die tweede abortus. Me vermoorden durfde je niet. En daarmee Mo, gaf je mij het mooiste wat me ooit in mijn leven kon geven. Een prachtige dochter. Geboren op bevrijdingsdag was ze mijn ticket naar mijn vrijheid. Als je ondergedoken leven en in je eentje de zorg dragen voor een meervoudige gehandicapte dochter althans vrijheid kunt noemen. 

Hoor jij ook wel eens een slachtoferverhaal  in jouw omgeving waarvan je denkt, dat kan niet waar zijn, ze overdrijft het vast. Heb jij wel eens tegen iemand na zo'n verhaal gezegd: Joh zo erg was het toch allemaal niet? Of: Was je niet een beetje naief?  Dit heet victim blaming. Het woord zegt het al. Beschuldiging van het slachtoffer na misbruik of seksueel geweld. Slachtoffers van seksuele uitbuiting stuitten hier ook vaak op als zij naar buiten treden met hun verhaal en het kan ervoor zorgen dat het slachtoffer zichzelf de schuld geeft van het gebeurde. Met als gevolg dat het slachtoffer zwijgt, zichzelf verwijten maakt en het gevoel krijgt dat ze zelf de keus had. Hieronder noem ik een aantal voorbeelden van victim blaming waar ik als slachtoffer vaak tegenaan ben gelopen:

Over seksuele uitbuiting is inmiddels al heel wat meer bekend dan in de tijd dat ik gedwongen werd tot prostitutie. Het fenomeen criminele uitbuiting is daarentegen een onderwerp wat nu pas in de schijnwerpers komt te staan.Criminele uitbuiting is het aanzetten tot criminele activiteiten, waarbij de uitbuiter zijn slachtoffer onder dwang, met geweld of dreiging met geweld aanzet tot het plegen van criminele activiteiten.

Ik heb in totaal 8 jaar vastgezeten bij een mensenhandelaar van 2000 tot 2008. Dit is een lange periode die tot de dag van vandaag nog veel impact heeft op mijn leven. Vaak kreeg ik de vraag: waarom vluchtte je niet, waarom vroeg je niet om hulp?

In mijn jeugd ben ik opgegroeid in een vrij liefdeloze omgeving. Mijn moeder, die door haar rotjeugd, waarin ze, na de dood van haar moeder, thuis vooral gebruikt werd als surrogaat moeder en huishoudster, had weinig liefde gekend. Er zijn zelfs geruchten dat haar vader haar misbruikt zou hebben, maar mijn moeder heeft dit nooit bevestigd, noch ontkent. Ze wist het gewoonweg niet meer. Door alle trauma's uit haar jeugd, heeft ze veel weggestopt, maar één ding was zeker, liefde heeft ze niet gekend.

Ik heb geen makkelijke jeugd gehad. Met een moeder die leed aan de ziekte alcoholisme én uiteindelijk Korsakow en met een vader met psychiatrische problematiek, kon ik in mijn jeugd en ook later niet echt bij ze terecht. Hierdoor liep ik op jonge leeftijd weg van huis, belandde bij een mensenhandelaar waar ik 8 jaar vastzat. En waar ik uiteindelijk zwanger raakte, mijn eerste kindje in een gedwongen abortus kwijtraakte, en mijn tweede kindje meervoudig gehandicapt ter wereld bracht.

De afgelopen zes weken waren hectisch geweest. Ik was er in januari achter gekomen dat ik zwanger was en mijn mensenhandelaar had me duidelijk te kennen gegeven dat mijn zwangerschap ongewenst was. Ik was gevlucht naar een Blijf-van-mijn-lijfhuis in Venlo, maar had maar twintig euro gehad toen ik vluchtte en al na een week van heel zuinig leven en heel weinig eten, was het geld op. Geld opnemen van mijn bankrekening mocht ik niet, omdat de bankafschriften bij mijn mensenhandelaar zouden komen en hij daarmee zou kunnen achterhalen, waar ik zat. Hiermee zou ik mezelf, mijn zwangerschap maar ook de andere vrouwen in het huis in gevaar brengen. Dat was dus geen optie. Toen mijn moeder die week belde dat mijn mensenhandelaar ook nog eens bij haar dagelijks op de bank zat, voelde ik me genoodzaakt terug te gaan naar hem.