Van 13 tot en met 17 Oktober 2025 was het week tegen Mensenhandel. Een Week waarin gemeenten extra aandacht geven aan mensenhandel. Iets wat ik alleen maar kan toejuichen! Ik werd uitgenodigd door twee gemeenten om een lezing te komen geven over het onderwerp seksuele uitbuiting en mensenhandel aan de hand van mijn eigen ervaringen.
In mijn lezing start ik altijd met een rondvraag: Kan iemand mij vertellen wat de definitie is van Mensenhandel? Wat mij opviel was dat het muisstil bleef. Ik keek de zaal rond met 40-50 hulpverleners en gemeentewerkers, terwijl het zo stil bleef. Tot mijn grote verbazing wist niemand echt op te noemen wat mensenhandel nu eigenlijk inhield. Dit bevestigde mij eens te meer hoe belangrijk het is om dit onderwerp bespreekbaar te maken bij gemeenten en hulpverleners. Want, hoe kunnen we mensenhandel signaleren, als we eigenlijk niet eens weten wat het inhoudt?
Toch is het niet echt verbazend dat niemand weet wat het inhoudt. Zelfs ik, die 8 jaar leefde onder het yuk van een mensenhandelaar en meer dan 6 jaar seksueel werd uitgebuit, had geen idee wat het inhield, tot mij werd uitgelegd door de zedenrecherche die het onderzoek naar de familie mensenhandelaren leidde 15 jaar geleden. Als zelfs slachtoffers zich vaak niet bewust zijn van wat hen overkomt, hoe moeten buitenstaanders dit dan wel bewust zijn? Tegelijkertijd is het schokkend hoe weinig mensen echt op de hoogte zijn van wat mensenhandel inhoudt, vooral als je weet hoeveel uitbuiting er om ons heen gebeurt, zonder dat we het doorhebben.
Het bevestigde mij in elk geval te meer, dat wat ik doe, lezingen geven en mensen bewust maken van wat uitbuiting en mensenhandel is, een goede zaak is. Want alleen als we ons bewust zijn van wat het inhoudt, kunnen we het signaleren. En signaleren, is de enige manier om vat te krijgen op het probleem.
Dit is dan ook waar mijn hele lezing om draait. Om het bewust maken van het belang van signaleren. Door voorbeelden te geven uit mijn eigen ervaring, waar het zo ontzettend misging met signaleren. Waardoor ik veel langer in mijn uitbuitingssituatie verbleef dan noodzakelijk was.
We verwachten van slachtoffers dat ze zelf aan de bel trekken bij uitbuiting. Dit is erg veel gevraagd als je je beseft dat slachtoffers vaak niet bewust zijn van hun uitbuitingssituatie. En als ze zich al bewust zijn van hun situatie, ze vaak te bang en te vol schaamte zijn om er uit zichzelf over te praten.
Wat slachtoffers wel nodig hebben? Een plek waarvan ze weten dat de deur altijd openstaat om over hun problemen te praten, zonder veroordeeld te worden. Een plek waar ze zich veilig voelen en waar ze vrij gelaten worden om zelf de keus te maken of ze er over willen praten of niet. Waar begrip heerst ten aanzien van hun situatie en waar geen victim blaming plaatsvindt. Maar bovenal hebben ze erkenning en herkenning van hun situatie nodig. Iemand die de signalen ziet. Iemand die op die signalen op de juiste manier weet te ageren.
In mijn lezing, vertel ik aan de hand van mijn eigen ervaringen, welke signalen er over het hoofd werden gezien. Welke signalen ik uitzond, en die mij uit mijn situatie hadden kunnen halen, als er goed op geageerd was. Lang voordat ik zelf de moed vond om te vluchten.
In de lezingen van de week tegen mensenhandel kreeg ik terug dat het heel duidelijk werd hoe belangrijk signaleren kan zijn.
Alleen door signaleren van mensenhandel kunnen we het probleem aanpakken. En dat signaleren begint bij jou!
Reactie plaatsen
Reacties